اختلال هیستریونیک یا اختلال شخصیت نمایشی چیست؟
خودنمایی، جلب توجه دیگران و رفتارهای اغواگرانه نشونه هایی از افراد مبتلا به اختلال هیستریونیک یا اختلال شخصیت نمایشی است.
حتما در طول زندگی با افرادی که رفتارهای اغراق آمیز داشتن، روبه رو شدید، افرادی که توی خیابون با موتور سیکلت تک چرخ می زنن، افرادی که ماشینشون رو بیش از حد اسپرت کرده، افرادی که توی مهمونی ها بیش از حد آرایش کردن یا لباسی خاص و نامتعارف پوشیدن و…
همه ما این افراد رو بارها توی جامعه دیدیم، این افراد دقیقا مثال هایی از اختلال هیستریونیک یا اختلال شخصیت نمایشی هستن.
ویژگی این افراد:
این افراد غالبا صحبت هاشون به شدت اغراق آمیز بوده و فراتر از واقعیت صحبت می کنن، آنها در برخورد با جنس مخالف به شدت اهل خودنمایی هستن، بخصوص خانم های مبتلا به این اختلال به شدت لباس های زننده می پوشن و خارج از چارچوب رفتار می کنن، این افراد توی هر جمعی به شدت به دنبال خودنمایی و ابراز وجود هستن؛ این افراد برای جلب توجه ممکنه ژست های تهدید، خودکشی های نمایشی و یا بیماری های جلب توجه کننده هم داشته باشن.
این افراد هرگاه مورد توجه نباشن، به شدت آشفته و دچار پریشانی می شن و خواهان تحریک و تازگی و هیجانند.
اونها زمانی که توی رابطه ای قرار می گیرن، پرتوقع و بی ملاحظه، خودمحور و در خود فرورفته می شن. این افراد به سادگی تحت تاثیر هوس هاشون قرار می گیرن و معمولا توی روابط، صمیمانه تر از اونچه نیازه، رفتار می کنن و با همه افراد برخورد بسیار گرمی دارند و مایلن همه رو با اسم کوچک خطاب کنن!!
متخصصان برای شناخت این افراد غالبا توصیه می کنن که اگه دختر یا پسری رو دیدید که با صدای بلند حرف می زنه، اغوای جنسی می کنه، هیجاناتش سطحیه و سریع تغییر می کنه، رفتار هاش نمایشیه، احتمالا با فردی نمایشی بر خورد کردید!
درمان اختلال هیستریونیک چیست؟
مرحله اول، روان درمانی:
اختلال شخصیت نمایشی هم مثل باقی اختلالات روانی، قبل از هر نوع تجویز دارویی، باید از طریق روان درمانی بررسی و درمان بشه.
بهترین تکنیک روان درمانی برای این قبیل افراد، استفاده از فن روان تحلیلیه که توی موقعیت ها و زوایای مختلف، از بیمار و رفتارهای اون فرد فیلم گرفته می شه، سپس بیمار به همراه روان شانس خود، به تماشای فیلم میشینن و روان شناس، به آنالیز رفتارها و علائم هشداردهنده بیمار می پردازه.
بیمار هم نسبت به وضعیت خودش، بینش پیدا می کنه و سعی در کنترل برخی حرکاتش می کنه!
مرحله دوم، دارو درمانی:
درمان دارویی، زمانی قابل پی گیری است که در مرحله اول، جواب گوی مشکل فرد نباشه؛ در این حالت، از قرص های ضد اضطراب و افسردگی برای مهار رفتارهای تنشی فرد استفاده می شه.
