لیست داروهای مسکن
داروهای مسکن مختلفی وجود دارند که می‌توانند درد کوتاه مدت (حاد) و طولانی مدت (مزمن) را درمان کنند. برخی از داروهای مسکن بدون نسخه در دسترس هستند، در حالی که برای برخی دیگر نیاز به نسخه پزشک دارید.
بهترین راه برای مدیریت درد طولانی مدت یا مزمن) ترکیبی از داروهای ضد درد و راهبردهای غیر دارویی مانند ورزش و کنترل استرس است. اگر داروهایتان به شما در مدیریت درد کمک نمی‌کند یا اگر عوارض جانبی دارید با پزشک خود صحبت کنید.
داروی مسکن چیست؟
داروهای مسکن به عنوان بخشی از یک استراتژی برای مدیریت درد کوتاه مدت (حاد) یا طولانی مدت (مزمن) استفاده می‌شود. این داروها با هدف قرار دادن علت درد شما یا کاهش نحوه انتقال درد در طول اعصاب به مغز عمل می‌کنند.
انواع داروهای مسکن
از آنجایی که تجربه افراد از درد متفاوت است، هر کس به روش مختلفی برای کمک به مدیریت درد خود نیاز دارد. داروهای مسکن به دو دسته تقسیم می‌شوند.
- داروهای بدون نسخه (OTC):
- پاراستامول (استامینوفن)
- داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDها) مانند ایبوپروفن، آسپرین و دیکلوفناک و مفنامیک اسید
- ژل‌ها و کرم‌های حاوی داروهایی مانند NSAIDها و کپسایسین که از طریق پوست جذب می‌شوند (داروهای موضعی)
هم
استامینوفن و هم NSAIDها تب و درد ناشی از درد و سفتی عضلانی را کاهش می‌دهند، اما فقط NSAIDها می‌توانند التهاب (تورم، گرما، قرمزی مربوط به آسیب، و تحریک) را نیز کاهش دهند.
استامینوفن و NSAIDها متفاوت از هم عمل می‌کنند. NSAIDها با کاهش تولید پروستاگلاندین‌ها، که موادی شبیه هورمون هستند که باعث درد و التهاب می‌شوند، درد را تسکین می‌دهند. استامینوفن روی قسمت‌هایی از مغز که پیام‌های درد را دریافت می‌کنند، کار میکند.
استفاده منظم از NSAIDها، به خصوص در دوزهای بالا، خطر حملات قلبی و سکته را افزایش می‌دهد و همچنین می‌تواند باعث زخم معده، خونریزی و مشکلات کلیوی شوند. مصرف منظم استامینوفن در دوزهای بالا می‌تواند باعث مشکل کبدی شود. مصرف یکباره مقدار زیادی استامینوفن، عمدا یا سهوا موقعیت اورژانسی محسوب می‌شود.
مسکن‌های موضعی نیز بدون تجویز پزشک در دسترس هستند. این محصولات شامل کرم‌ها، لوسیون‌ها یا اسپری‌هایی هستند که به منظور تسکین درد عضلات و آرتروز روی پوست استفاده می‌شوند. ژل دیکلوفناک و
پماد پیروکسیکام یکی از نمونه‌های ضد دردهای موضعی است.
- داروهای نیازمند نسخه پزشک:
- داروهای ضد تشنج مانند پره گابالین، گاباپنتین یا کاربامازپین
- انواعی از داروهایی که علت درد را درمان می‌کنند، مانند شل کننده‌های عضلانی یا کورتیکواستروئیدها
- اپیوئیدها به عنوان مثال کدئین، متادون، مورفین یا ترامادول
- داروهای ضد افسردگی مانند آمی تریپتیلین یا دولوکستین
داروهای ضد تشنج
داروهای ضد تشنج داروهایی هستند که معمولاً برای درمان اختلالات تشنج استفاده می‌شوند. برخی از این داروها در درمان درد نیز موثر هستند. نحوه دقیق کنترل درد این داروها نامشخص است، اما تصور می‌شود که آنها اثرات اعصابی که درد را احساس می‌کنند، به حداقل می‌رساند. برخی از نمونه‌ها عبارت‌اند از
کاربامازپین (تگرتول)، گاباپنتین (نورونتین)، پره گابالین (لیریکا) و توپیرامات (توپاماکس).
به طور کلی، داروهای ضد تشنج به خوبی تحمل می‌شوند. شایعترین عوارض جانبی شامل خواب آلودگی، سرگیجه، خستگی و حالت تهوع است.
کورتیکواستروئیدها
کورتیکواستروئیدهای تجویزی با کاهش تورم، قرمزی، خارش و واکنش‌های آلرژیک، باعث تسکین نواحی ملتهب بدن می‌شوند. کورتیکواستروئیدها را می‌توان برای درمان آلرژی، آسم و آرتریت استفاده کرد. برای کنترل درد معمولاً به شکل قرص یا تزریقی که مفصل خاصی را هدف قرار می‌دهد، تجویز می‌شود. به عنوان مثال می‌توان به
متیل پردنیزولون، پردنیزولون و
پردنیزون (گروه کورتون‌ها) اشاره کرد.
کورتیکواستروئیدهای تجویزی داروهای قوی هستند و ممکن است عوارض جانبی جدی از جمله افزایش وزن، بیماری زخم معده، تغییرات خلق و خوی، مشکل خواب، تضعیف سیستم ایمنی، نازک شدن استخوان‌ها و پوست و بالا رفتن سطح قند خون را در پی داشته باشند. برای به حداقل رساندن این عوارض جانبی بالقوه، کورتیکواستروئیدها در کمترین دوز ممکن برای مدت زمان کوتاهی برای تسکین درد تجویز می‌شوند. راه دیگر برای به حداقل رساندن این عوارض جانبی تزریق استروئید برای هدف قرار دادن ناحیه خاص است.
اپیوئیدها (مواد افیونی)
اوپیوئیدها داروهای ضد درد مخدری هستند که حاوی مواد افیونی طبیعی، مصنوعی یا نیمه مصنوعی هستند. مواد افیونی اغلب برای دردهای حاد مانند دردهای کوتاه مدت پس از جراحی استفاده می‌شوند. برخی از نمونه‌های مواد افیونی عبارت‌اند از: کدئین، فنتانیل، هیدروکودون-استامینوفن، مورفین، اکسی کدون و اکسی کدون-استامینوفن.
مواد افیونی برای دردهای شدید موثر هستند و مانند برخی دیگر از مسکن‌ها باعث خونریزی در معده یا سایر قسمت‌های بدن نمی‌شوند. با این حال، می‌توانند به شدت اعتیادآور باشند. اگر این داروها برای درمان درد برای مدت کوتاهی استفاده شوند، به ندرت ممکن است افراد به آنها اعتیاد پیدا کنند. اما اگر برای درمان درد مزمن استفاده شود، ریسک اعتیاد بالقوه وجود دارد.
عوارض جانبی مواد افیونی ممکن است شامل خواب آلودگی، تهوع و استفراغ، یبوست، خارش، مشکلات تنفسی و اعتیاد باشد.
داروهای ضد افسردگی
داروهای ضد افسردگی داروهایی هستند که می‌توانند درد و شرایط عاطفی را با تنظیم سطوح انتقال دهنده‌های عصبی (مواد شیمیایی طبیعی) در مغز درمان کنند. این داروها می‌توانند در دسترس بودن سیگنال‌های بدن برای رفاه و آرامش را افزایش دهند و در برخی از افراد مبتلا به شرایط درد مزمن که به طور کامل به درمان‌های معمول پاسخ نمی‌دهند، درد را کنترل کنند. تحقیقات نشان می‌دهد که برخی از داروهای ضد افسردگی (سه حلقه ای) برای دردهای عصبی بهترین عملکرد را دارند.
شرایط درد مزمن که با دوز کم داروهای ضد افسردگی درمان می‌شوند، شامل انواع سردرد (مانند میگرن) و درد قاعدگی است. برخی از داروهای ضد افسردگی عبارت‌اند از:
- مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) مانند اس سیتالوپرام (سلکسا)، فلوکستین (پروزاک)، پاروکستین (پاکسیل) و سرترالین (زلفت)
- داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای مانند آمی‌تریپتیلین، دزیپرامین (Norpramin)، دوکسپین (Silenor)، ایمی‌پرامین (Tofranil) و نورتریپتیلین (Pamelor)
- مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین (SNRIs) مانند دولوکستین (Cymbalta) و ونلافاکسین (Effexor)
این داروها برای اثربخشی نیاز به دوز ثابتی از تجمع دارو در بدن در طول یک دوره زمانی دارند. دوزهای مورد نیاز برای درمان درد اغلب کمتر از دوزهای مورد نیاز برای درمان افسردگی است. به طور کلی، SSRIها و SNRIها عوارض جانبی کمتری نسبت به داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای دارند.
شایعترین عوارض جانبی داروهای ضد افسردگی شامل تاری دید، یبوست، مشکل در ادرار کردن، خشکی دهان، خستگی، حالت تهوع، سردرد و اختلال عملکرد جنسی است.
سخن پایانی
مصرف منظم داروهای مسکن می‌تواند در مدیریت برخی از بیماری‌ها مانند آرتریت روماتوئید اهمیت داشته باشد. پزشک شما می‌تواند شما را در مورد هر گونه عوارض جانبی مرتبط با داروهای خاص و به حداقل رساندن این عوارض راهنمایی کند. همچنین برخی از انواع درد، مانند درد مزمن، ممکن است استراتژی‌های غیر دارویی مانند ورزش و مدیتیشن برای بهبود داشته باشند. با پزشک خود در رابطه با این روش‌ها مشورت نمایید.
